التهاب تاندون آشیل یا تاندونیت آشیل وضعیتی است که با التهاب و درد در تاندون آشیل مشخص می شود.
تاندون آشیل که بزرگترین تاندون بدن است و ماهیچه های ساق پا را به استخوان پاشنه متصل می کند. معمولاً به دلیل استرس مکرر روی تاندون، مانند استفاده بیش از حد در حین فعالیت بدنی، یا افزایش ناگهانی شدت تمرین ایجاد می شود.
علائم تاندونیت آشیل معمولاً شامل درد و سفتی در پشت ساق پا، به ویژه در ناحیه درست بالای پاشنه پا است. درد ممکن است در صبح یا بعد از دوره های عدم تحرک شدیدتر باشد و ممکن است با فعالیت بدتر شود. تورم و حساسیت نیز ممکن است وجود داشته باشد.
درمان تاندونیت آشیل معمولاً شامل ترکیبی از استراحت، یخ، فشرده سازی و بالا بردن (RICE) برای کاهش التهاب و درد است.
علاوه بر این، تمرینات کششی و تقویتی برای عضلات ساق پا ممکن است برای بهبود انعطاف پذیری و کاهش استرس روی تاندون توصیه شود. داروهای ضد درد بدون نسخه یا داروهای ضد التهابی غیر استروئیدی (NSAIDs) نیز ممکن است برای کاهش درد و تورم استفاده شوند.
در موارد شدیدتر، پزشک ممکن است فیزیوتراپی یا داروهای تجویزی مانند کورتیکواستروئیدها را برای کمک به کاهش التهاب و بهبودی توصیه کند. در موارد نادر، ممکن است جراحی برای ترمیم تاندون آسیب دیده ضروری باشد.
علائم التهاب تاندون آشیل
درد و سفتی در پشت ساق، نزدیک پاشنه پا: این شایع ترین علامت تاندونیت آشیل است. درد ممکن است خفیف تا شدید باشد و ممکن است با فعالیت بدتر شود.
تورم: ممکن است متوجه تورم یا حساسیت در ناحیه اطراف تاندون آشیل شوید.
حساسیت: ناحیه اطراف تاندون آشیل ممکن است در لمس حساس باشد.
دامنه حرکت محدود: ممکن است دامنه حرکتی محدودی را در مچ پا تجربه کنید که خم کردن یا نشان دادن پای خود را دشوار می کند.
ضخیم شدن تاندون: تاندون آشیل ممکن است در برخی موارد ضخیم یا بزرگ شود.
علائم تاندونیت آشیل ممکن است به تدریج در طول زمان ایجاد شود یا ممکن است به طور ناگهانی پس از یک آسیب یا دوره فعالیت شدید ظاهر شود. اگر هر یک از این علائم را تجربه کردید، مهم است که به دنبال مراقبت های پزشکی از یک متخصص مراقبت های بهداشتی برای تعیین علت زمینه ای و دریافت درمان مناسب باشید.
دلایل التهاب تاندون آشیل
تاندونیت آشیل معمولاً در اثر استفاده بیش از حد یا فشار مکرر روی تاندون آشیل ایجاد می‌شود که می تواند منجر به پارگی های کوچک در تاندون و متعاقب آن التهاب شود. برخی از شایع ترین علل تاندونیت آشیل عبارتند از:
استفاده بیش از حد یا فعالیت بدنی بیش از حد: فعالیت هایی که شامل پریدن های مکرر، دویدن، یا توقف و شروع ناگهانی می شود، می تواند فشار بیش از حد بر تاندون آشیل وارد کرده و منجر به تاندونیت شود. این در ورزشکاران یا افرادی که در ورزش ها یا فعالیت های پرتأثیر شرکت می کنند رایج است.
عضلات سفت یا ضعیف ساق پا: ماهیچه های سفت یا ضعیف ساق پا می توانند فشار بیشتری بر روی تاندون آشیل وارد کنند و آن را مستعد آسیب دیدگی کنند.
افزایش ناگهانی فعالیت بدنی: شروع یک برنامه ورزشی جدید یا افزایش سریع شدت یا مدت تمرینات می تواند فشار زیادی بر تاندون آشیل وارد کند و باعث التهاب و درد شود.
کفش ضعیف یا تجهیزات تمرینی غیراستاندارد: پوشیدن کفش‌هایی که حمایت کافی را ارائه نمی‌دهند یا استفاده از تجهیزاتی که فشار زیادی بر تاندون آشیل وارد می‌کند، می‌تواند به ایجاد تاندونیت کمک کند.
دژنراسیون مرتبط با افزایش سن: با افزایش سن، تاندون‌های ما ضعیف‌تر می‌شوند و مستعد آسیب و التهاب می‌شوند.
برخی از شرایط پزشکی: افراد مبتلا به شرایط پزشکی خاص، مانند آرتریت روماتوئید یا نقرس، ممکن است بیشتر مستعد ابتلا به تاندونیت آشیل باشند.
فیزیوتراپی برای التهاب تاندون آشیل
فیزیوتراپی می تواند یک درمان بسیار موثر برای تاندونیت آشیل باشد و ممکن است در ترکیب با سایر درمان ها مانند استراحت، یخ و دارو توصیه شود. هدف فیزیوتراپی کاهش درد و التهاب، بهبود دامنه حرکتی و تقویت عضلات و تاندون‌ها در ناحیه آسیب‌دیده است. برخی از درمان های رایج فیزیوتراپی برای تاندونیت آشیل عبارتند از:
تمرینات کششی: تمرینات کششی برای عضلات ساق پا و تاندون آشیل می تواند به بهبود انعطاف پذیری و کاهش استرس روی تاندون کمک کند. یک فیزیوتراپیست می تواند تمرینات خاصی را بر اساس نیازهای فردی و سطح فعالیت شما توصیه کند.
تمرینات تقویتی: تمرینات تقویتی برای عضلات ساق پا و تاندون آشیل می تواند به بهبود قدرت و استقامت این عضلات کمک کند و خطر آسیب های بعدی را کاهش دهد.
ماساژ: ماساژ درمانی می تواند به بهبود جریان خون در ناحیه آسیب دیده، کاهش التهاب و بهبودی کمک کند. یک فیزیوتراپیست بسته به نیازهای فردی شما ممکن است از تکنیک های مختلف ماساژ مانند ماساژ بافت عمیق یا رهاسازی میوفاشیال استفاده کند.
اولتراسوند درمانی: اولتراسوند درمانی از امواج صوتی با فرکانس بالا برای نفوذ به عمق بافت ها استفاده می کند و باعث بهبودی و کاهش التهاب می شود.
سایر راهکارهای فیزیوتراپی
تحریک الکتریکی: در درمان تحریک الکتریکی از جریان‌های الکتریکی سطح پایین برای تحریک عضلات و بافت‌های ناحیه آسیب‌دیده، کاهش درد و بهبودی استفاده می‌شود.
تجزیه و تحلیل راه رفتن: یک فیزیوتراپیست می تواند برای ارزیابی الگوهای راه رفتن و دویدن شما، تجزیه و تحلیل راه رفتن انجام دهد و هر گونه مشکلی را که ممکن است در ایجاد التهاب تاندون آشیل شما نقش داشته باشد، شناسایی کند. سپس آنها می توانند تمرینات یا تغییرات خاصی را برای بهبود راه رفتن و کاهش استرس روی تاندون توصیه کنند.
آموزش و خود مدیریتی: یک فیزیوتراپیست می تواند آموزش هایی را در مورد کفش مناسب، تکنیک های تمرینی و استراتژی های پیشگیری از آسیب برای کمک به پیشگیری از دوره های بعدی تاندونیت آشیل ارائه دهد.
راهکارهای پیشگیری یا مدیریت تاندونیت آشیل
به تدریج شدت و مدت فعالیت بدنی خود را افزایش دهید: از افزایش ناگهانی شدت یا مدت تمرین که ممکن است فشار بیش از حد بر تاندون آشیل وارد کند، خودداری کنید. در عوض، به تدریج شدت و مدت تمرینات خود را طی چند هفته افزایش دهید.
کفش‌های مناسب بپوشید: کفش‌هایی بپوشید که حمایت و بالشتک مناسبی برای پاها و مچ پا ایجاد می‌کنند، به‌خصوص اگر کف پای صاف یا قوس‌های بلندی دارید. از پوشیدن کفش هایی که فرسوده شده یا مناسب نیستند خودداری کنید.
از فرم و تکنیک مناسب استفاده کنید: هنگام شرکت در فعالیت بدنی، از فرم و تکنیک مناسب برای کاهش خطر آسیب به تاندون آشیل و سایر عضلات و مفاصل خود استفاده کنید.
تمرین متقابل: انواع فعالیت های بدنی مانند شنا یا دوچرخه سواری را در برنامه خود بگنجانید تا استرس مکرر روی تاندون آشیل خود را کاهش دهید.
وزن سالم را حفظ کنید: اضافه وزن بدن فشار بیشتری بر تاندون آشیل وارد می کند و می تواند خطر ابتلا به تاندونیت آشیل را افزایش دهد.
به دنبال مراقبت های پزشکی باشید: اگر درد یا تورم مداوم یا شدید در تاندون آشیل خود را تجربه کردید، به دنبال مراقبت های پزشکی از یک متخصص مراقبت های بهداشتی باشید. آنها می توانند علائم شما را ارزیابی کرده و یک برنامه درمانی مناسب را توصیه کنند.
درمان سریع و مناسب تاندونیت آشیل برای جلوگیری از آسیب بیشتر به تاندون و بهبود بهبودی مهم است. با درمان و مراقبت مناسب، اکثر افراد مبتلا به تاندونیت آشیل می توانند به طور کامل بهبود یافته و به فعالیت های عادی خود بازگردند.
مقالات مرتبط :